پارگی دیسک

پارگی دیسک ، که یکی از عارضه‌های ستون فقرات است، زمانی رخ می‌دهد که ماده ژل‌ مانندی که در مرکز یک دیسک قرار دارد، درست مثل خارج شدن محتویات یک دونات ژله‌ای، از پارگی به وجود آمده در یک نقطه ضعیف در دیواره بیرونی دیسک خارج شود. هنگامی که محتویات دیسک با یکی از عصب‌های نخاعی مجاور تماس پیدا کرده یا به آن فشار می‌آورد، شخص دچار درد کمر یا پا می‌شود. دیسک‌های بیرون زده طبقه بندی‌های متمایزی از خفیف تا شدید دارند. این طبقه بندی‌ها بسته به این که چقدر هسته‌ی پولپوس از موقعیت اصلی خود در مرکز دیسک جا به جا شده است متفاوت می‌باشند .

اولین مرحله برای بهبود این عارضه، استفاده از روشهای درمان بدون جراحی دیسک کمر است. در مواردی که درمان پاره شدن دیسک کمر با رویکرد تیمی (همکاری بیمار و پزشک) انجام می‌شود، 80% از افراد پس از حدوداً 6 هفته بهبود یافته و به فعالیت‌های عادی خود برمی‌گردند. اگر بدن بیمار به درمان محافظه‌کارانه پاسخ ندهد، در این صورت متخصص کمر درد عمل جراحی را توصیه خواهد کرد.

 

بیرون‌زدگی دیسک کمر زمانی رخ می‌دهد که مرکز ژل‌مانند دیسک از یک پارگی دیسک ایجاد شده در دیواره دیسک (آنولوس) خارج شود (شکل 1). ماده ژله‌ای عصب‌های نخاعی را، مشابه یک محرک شیمیایی، تحریک و ناراحت می‌کند. التهاب و تورم عصب نخاعی که حاصل فشار ناشی از بیرون‌زدگی دیسک است باعث بروز درد می‌شود. معمولاً، با گذشت زمان بیرون‌زدگی کم می‌شود و ممکن است درد تا حدودی یا به طور کامل تسکین یابد. در اکثر موارد، اگر قرار باشد که درد پا و/یا کمر از بین برود، چنین اتفاقی طی حدوداً 6 هفته رخ می‌دهد.

 

برای توصیف پارگی دیسک می‌توان از عبارات مختلفی استفاده کرد. یک دیسک خفیف زمانی رخ می‌دهد که آنولوس دیسک سالم می‌ماند، اما یک برآمدگی در آن ایجاد می‌شود که می‌تواند به عصب‌ها فشار بیاورد.